30-4-2025

Wat is dat, de overgang deel 1.

Stel je eens voor, dat je jezelf kan helpen om alle ongemakken die de overgang met zich meebrengt kan verzachten.
Dat je leert luisteren en begrijpen wat je lichaam je eigenlijk vertelt.
Het enige wat je wilt is begrepen worden, dat er naar je geluisterd wordt. Erkenning dat wat je allemaal ervaart, de rollercoaster waar je in zit, je er niet alleen in zit.
' Daar zit ik, in een volle wachtkamer van het ziekenhuis, bij de overgangspoli. Onbegrepen, zwetend, een hoge ademhaling en een hartslag alsof ik een sprint had getrokken. Wtf was er toch met mij aan de hand? Ik herkende mezelf en mijn lichaam niet meer. Ik kijk paniekerig om mee heen, want blijkbaar is dat de stand waar ik in sta op het moment, en de moed zakt me in mijn schoenen.  Eigenlijk wil ik weglopen, of betergezegd, wegrennen. Maar waar naartoe, overal waar ik ben. In huis, op mijn werk, met of zonder mensen voel ik me klote.
De gedachtes schreeuwen door mijn hoofd: " wat ben je hier aan het doen, dit gaat toch niet helpen, ga maar weg, je bent toch niet te helpen". Nee, dit is lekker helpend....
Mevrouw Autar hoor ik en ik sta met een diep zucht op en ga het kantoor van de gynaecoloog binnen. Daar tref een leuke dame en die begint haar riedel over hormonen en wat het allemaal met je doet en welke je moet toevoegen om je beter te gaan voelen. Nou dokter, gaan die hormonen me helpen met het niet slapen, zweten, paniek en angst, hyperventilatie etc.. etc... Ze zei: dat is per vrouw verschillend, sommige hebben er baat bij, sommige worden de klachten erger. Geeft het een paar maanden echt de tijd, daarna kan je kijken of het de uitwerking heeft waar we op hopen. Eerlijk, inmiddels was de hoop al naar mijn voeten gezakt en wilde ik gillend en huilend weglopen. Ik wilde een quickfixs, een instant koffie/noodles verhaal. Pleister erop en klaar. Maar niets was minder waar.

Die avond zou ik beginnen. Ik zeg zou, omdat ik eigenlijk heel sceptisch was en weerstand voelde tegen rommel in mijn lichaam stoppen. Versus, mezelf zo van het padje voelen in hoop dat dit dé oplossing zou geven. Na veel wikken en wegen, was het moment daar, om te beginnen. 2 tabletten en 1 pleister was de bedoeling. Daar ging ik, op hoop van zegen.
Apart dat als je in een rollercoaster van gedachtes zit en iets dan zo ver is. Dat je in stilte gaat zitten wachten wat er gaat komen. Dat deed ik, zitten, wachten, voelen. Wat voel ik, werkt het al, zit die pleister wel goed? Om het hubbeskelubbes van te krijgen. Nou, mijn hoofd wordt nog niet stil... Alsof het gelijk zou werken. Stiekem hoopte ik daar natuurlijk op.
Met hoge ademhaling en een onzeker wiebelig gevoel en natuurlijk 200x Google te hebben geraadpleegd, ging ik "proberen te slapen".
Ik schrok einde nacht, rond half 5 wakker. Heeft het gewoon gewerkt, zijn deze hormonen de oplossing voor al mijn overgang-shitparade?
Was er eindelijk hoop?